Ve perde açıldı… Galatasaray-Fenerbahçe derbisinde düdüğü çalan yabancı hakem Vincic, Türk futbolunun yıllardır taşımakta zorlandığı yükü omuzlarından aldı. O düdüğün sesi yalnızca bir maçın başlangıcını değil, birebir vakitte bir periyodun sonunu da işaret etti. Artık muhakkak ki, hiçbir şey eskisi üzere olmayacak.

Derbinin akabinde yankılar büyüdü. Beşiktaş, Trabzonspor derken, artık de Samsunspor maçlarına yabancı hakem atanmasını istedi.
Devamı gelecek üzere görünüyor.
Kulüpler, adalet terazisini yerli hakemlerin ellerine teslim etmek istemiyor. İtimat kaybı derinleşirken, gözler federasyona değil, alana sürülen yabancı düdüklere çevrildi.

Platon ne demişti? “Adalet, güçlü olanın işine gelen değildir; o, herkesin hakkını almasıdır.”

Eğer kulüpler, hakemlerin adalet terazisine güvenmiyorsa, bu krizin sorumlusu sadece ferdi yanlışlar mı? Yoksa işin içinde daha büyük bir sistem sorunu mu var?

Peki, bu noktaya nasıl gelindi? Yıllardır süregelen yanılgılar, tartışmalı kararlar, baskılar ve tahminen de daha fazlası… Türk hakemleri, artık kaçınılmaz bir yüzleşmeyle karşı karşıya.
Sokrates’in dediği üzere: “Sorgulanmamış bir hayat, yaşamaya değmez.”
Şapkalarını önlerine koyup kendilerini sorgulama vakti geldi de geçiyor bile. Bu itimat kaybının nedeni sırf kişisel yanılgılar mı? Yoksa işin içinde daha büyük bir sistem sorunu mu var?

Ve en kritik soru. Kulüpler neden onlara inanmıyor? Yetenek mi eksik, yoksa çok daha vahim bir itimat buhranı mı yaşanıyor?

Bu öykü burada bitmeyecek, yabancı hakem rüzgarı daha da güçlenecek üzere görünüyor.
Kulüplerin talebi açık: Tarafsız, sağlam ve adil bir idare. Pekala, Türk hakemleri bu dönüşüme ayak uydurabilecek mi, yoksa düdüğün sesi artık büsbütün yabancılardan mı yükselecek?