1 Mayıs Emekçi Bayramı dün bütün dünyada kutlandı.
Türkiye’de de kutlandı.
Ancak bilhassa İstanbul’da birtakım zorluklar ve baskılar altında kutlanabildi.
Caddeler, sokaklar, birtakım metro istasyonları kapatıldı. Kadıköy’e vapur seferleri iptal edildi. İstanbul’da ulaşım felce uğradı.
İktidar, 2013 yılından bu yana 1 Mayıs’ın İstanbul’da, Taksim meydanında kutlanmasına müsaade vermiyor.
Dün de Taksim meydanını ablukaya alarak personellerin ve öğrencilerin meydana girmesini engelledi.
Taksim’e yürümek isteyen öğrencileri ve çalışanlar yerlerde sürüklendi, aykırı kelepçeyle 400’dan fazla vatandaş gözaltına alındı.
Oysa 1 Mayıs, İstanbul’da Kadıköy’de, Kartal’da, Ankara’da, İzmir’de, birçok kent meydanında kutlandığı üzere Taksim Meydanı’nda da kutlanabilirdi.
Taksim’in çalışanlar için sembolik bir kıymeti olduğu, o nedenle 1 Mayıs’ın Taksim’de kutlanabileceği tarafında Anayasa Mahkemesi kararı bulunmasına rağmen iktidarın bu meydana bir alerjisi var.
Gezi Parkı’na olduğu üzere.
Taksim meydanını yasaklayan 12 Eylül idaresiydi.
1 Mayıs’ın, “Emek ve Dayanışma Günü” olarak, TBMM’de alınan kararla tatil olarak ilân edilmesi ise AK Parti’nin teşebbüsüyle 2009 yılında gerçekleşmişti.
Aynı AK Parti iktidarı 2011 yılında Taksim meydanını 1 Mayıs kutlamalarına açmıştı.
İki yıl sonra 2013 yılında Taksim’i tekrar yasakladı.
2011’de Taksim’i açması o yılın seçim yılı olmasıyla bağlantılıydı.
2013 yılında yasaklamasının da Seyahat olaylarıyla alakalı olduğu kamuoyunda yaygın bir niyet.
Türkiye’de sağ partiler çalışanın, işçinin hakkını korumak, emeğin hakkını almasına dayanak olmak yerine ideolojileri gereğinde sermayenin çıkarlarını daha çok korurlar.
Bu AK Parti için fazlasıyla geçerli.
AK Parti 22 yıllık iktidarında 21 sefer grev yasaklamış bir iktidar.
İktidarın grev yasaklama münasebetleri de daima birebirdi.
“Milli güvenliği, genel sıhhati, finansal istikrarı, kent içi toplu taşıma hizmetlerini bozucu” nitelik taşıması.
AK Parti, bu münasebetlerle ,işçinin emeğinin hakkını alabilmek için anayasal grev hakkını kullanmasını yasaklamaktan hiç geri durmadı.
İşçinin emeğinin hakkını alabilmek için verdiği uğraş dünyada da Türkiye’de de çok eskilere dayanan bir çabadır.
Dünyada çalışanlar birinci hareketlerini 14, 16,18 saati bulan çalışma müddetlerinin 8 saate indirilmesi için 1856 yılında Avustralya’nın Melbourne kentinde yapmışlardır.
Taş ve inşaat emekçileri 8 saatlik çalışma müddeti için Melbourne Üniversitesi’nden Parlamento Konutu’na kadar yürüdüler.
Amerika Birleşik Devletleri’nin Chicago kentinde 1 milyona yakın emekçi,
1 Mayıs 1886 tarihinde 8 saatlik iş günü için genel greve gittiler.
1 Mayıs, 1889 yılında Paris’te toplanan İkinci Enternasyonal Kongresi’nde bayram olarak kabul edildi.
1 Mayıs’ın Türkiye’deki tarihi eskidir.
İlk olarak 1906 yılında ‘’Amele Bayramı’’ olarak kutlandı.
1923’te, İstanbul’da tütün personelleri, askeri fabrika ve demiryolu personelleri, fırıncılar, İstanbul tramvay, telefon, tünel, gazhane çalışanları 1 Mayıs sokaklardaydı.
“8 saatlik iş günü”, “hafta tatili”, “serbest sendika ve grev hakkı” isteyen pankartlar taşıdılar.
Yıllar sonra 1 Mayıs DİSK’in öncülüğünde kutlanabildi.
Emeklerinin hakkını alabilmek için çalışanların örgütlenmesi en tesirli yoldur.
Sendikalar bu gayeyle ortaya çıkmıştır.
İşçiler 1 Mayıs’a, canları kıymetine büyük bir uğraş vererek ulaşmışlardır.
Bu çabaya hürmet, 1 Mayıs’ı istedikleri meydanda bayram üzere kutlamalarını sağlamayı gerektirir.