Galatasaray’ın şampiyonluğunda hayrete düşüren detayı ortaya çıkardı
Galatasaray, Türkiye liglerinde tarihi bir tepeye ulaştı. Sarı-kırmızılılar, 2024/25 dönemini hem Süper Lig şampiyonluğu hem Türkiye Kupası zaferiyle kapatarak, 25. lig şampiyonluğuna ulaştı. Bu, bir armaya beşinci yıldızın kazınması, yani sırf sportif bir muvaffakiyet değil, vaktin kendisine yazılan bir mühür manasına geliyordu. Fakat her ışığın gerisinde bir gölge, her zaferin ardında bir eksiklik saklanır. Türkiye Şampiyonu Galatasaray’ın Avrupa serüveni, işte o eksikliğin ismiydi.
ŞAMPİYONLUĞUN FELSEFESİ
Bazı zaferler sırf bir kupaya uzanmak değildir; bir ekibin vaktin çarkını eğip bükerek mukadderatı kendi elleriyle tekrar yazmasıdır. Galatasaray, 2024-25 döneminde yalnızca bir lig şampiyonu olmadı; bir döneme sığdırılmış irade, disiplin ve kolektif şuurun yaşayan örneği hâline geldi. Kayserispor karşısında iki hafta kala gelen 3-0’lık galibiyet, sadece bir skor değildi. O, uzun bir yürüyüşün son durağında yankılanan bir marştı.
34 maçlık bu seyahatte 28 kere galip gelindi. Bu, her haftayı bir imtihan üzere yaşayan, her pası bir yükümlülük, her galibiyeti bir felsefi sonuç olarak gören bir topluluğun yapıtıydı. 5 defa berabere kalındı; zira hayatta olduğu üzere futbolda da bazen yürümek, koşmaktan pahalıdır. Yalnızca 1 kere mağlup olundu. Bu da gösterdi ki zafer, hatasızlık değil, yanlıştan dönüş sanatıdır.
89 puanla elde edilen zafer ve maç başına düşen 2.52 puan, sırf bir istatistik değil, sürekliliğin ve istikrarın geometrisiydi. 85 sefer fileler havalandı; bu, sırf gollerle değil, hayalle, emekle, inatla örülmüş bir ağdı. 31 gol yendi; zira her ışığın bir gölgesi vardır ve zafer, o gölgelerle dans etmeyi bilenlerin nasibidir.
En farklı galibiyet Rizespor karşısında alınan 5-0’lık maçtı lakin tahminen de asıl fark, bu skorun ötesinde, Galatasaray’ın zihinsel üstünlüğünde ve alana her adımını bir niyet üzere basmasındaydı. 27 maçlık yenilmezlik serisi ise futbolun Sisyphos’udur Her hafta taşı yine üst taşıyan, her inişte yine ayağa kalkan bir inanç destanı.
Ve artık, bu sayılar sırf geçmişin değil, geleceğin de pusulası. Zira bu grup, yalnızca bir dönem kazanmadı tıpkı vakitte zaferin ne olduğunu, nasıl yaşanması gerektiğini ve en değerlisi de, ne uğruna kazanılması gerektiğini gösterdi.
Okan Buruk’un öğrencileri, adeta Nietzsche’nin “sonsuz geri dönüş” fikrini alana uyarlamış üzereydi. Vakit zaman sendelese bile hiç düşmedi. Bilhassa kupadaki Fenerbahçe galibiyetinden sonra her maç, tekrar eden bir kudretin yankısıydı. Galatasaray ne vakit tökezleyecek diye soranlar, yanıt yerine gol yemeye devam etti.
YILDIZLAR PARLADI
Victor Osimhen: 25 lig golü, tüm kulvarlarda 36 gol. Gol hükümdarı.
Fernando Muslera: 14 yılın akabinde veda. Son maçında penaltı golüyle duygusal kapanış.
Barış Alper & Yunus Akgün: Bilhassa dönemin ikinci yarısında yükselen form.
Torreira & Mertens: İleri yaşlarına karşın kadrosu canlı tutan akıl ve zarafet timsali.
Alvaro Morata: Devre ortasında geldi, kısa müddette 5 kritik gol.
Bu takım yalnızca şampiyonluk kazanmadı. Tıpkı vakitte bir futbol şiiri yazdı. Her pas bir mısra, her gol bir metafordu.
8 MİLYON EUROLUK HÜSRAN
Devre ortası transfer döneminin “pahalı hayali” Carlos Cuesta, 8 milyon euroya geldi; ancak alana çıktığı 3 maç dışında daima tribünlerin hayal kırıklığında gezindi.
AVRUPA ZAHMET OLDU
Ancak bu görkemli dönemin içinde, Galatasaray için Avrupa sahnesi bir yara olarak kaldı. Kimi vakit futbol sadece yetenekle değil, sabırla, karakterle ve hafızayla da oynanır. Ama Avrupa seyahati, Galatasaray için bir imtihan değil, adeta bir çileye dönüştü.
Şampiyonlar Ligi hayali, daha kapısından içeri girilemeden sona erdi. Play-off çeşidinde, kendi tarihine kıyasla sıradan sayılabilecek Young Boys karşısında alınan hezimet, sarı-kırmızılı taraftarın kalbinde birinci kırığı bıraktı. Akabinde UEFA Avrupa Ligi’nde, daha umutlu bir rota çizilse de, son 16 play-off cinsinde havlu atıldı. Bu da ikinci darbe oldu.
Galatasaray, Avrupa’da bu dönem sadece 3 galibiyet alabildi. 4 defa mağlup oldu, 1 maç ise beraberlikle sonuçlandı. Kendi düzeyinin oldukça altındaki kadrolara karşı yaşanan bu kayıplar, sırf birer istatistik değil; bir aidiyet hissinin, bir Avrupa vizyonunun sorgulanmasına neden oldu.
Ve tahminen de en acı olanı şu. Zaferlere alışkın bir topluluk için, bu dönem Avrupa, kupadan çok aynaya bakmak zorunda kalınan bir seyahatti.
Okan Buruk’un iç saha hakimiyeti, Avrupa’da sönükleşti. Mert değil, utangaç bir oyun planı vardı. Kimi vakit geç kalan atılımlar, kimi vakit riskten kaçınan tercihler.
Netice: Avrupa’da tekrar “eksik” yazıldı haneye.
SEFA VE CEFA BİR ARADA
Galatasaray taraftarı için bu dönem, hem cennetti hem sürgün. Lig maçlarında sevinçten ağlarken, Avrupa gecelerinde hüsrandan sustular. Türkiye’de sefa, Avrupa’da cefa. Meğer, Galatasaraylı olmak, sadece kupa değil, ülküler kazanmaktır. Ve o ülküler, bu dönem Avrupa’da yetim bırakıldı.
Muslera’nın vedasıyla bir çağ kapandı. Osimhen’in golcülüğü, süreksiz bir yıldız üzere parladı. Barış Alper’in, Yunus’un gücü geleceğin umudu oldu.
Morata’nın katkısı, kısa lakin tesirliydi.
Ancak Avrupa kupalarında asıl eksik kalan, tahminen de tek şeydi: Kendine güvenen bir oyun hayali.
SEZONUN ÖZETİ
Galatasaray, 2024/25 döneminde toprağa beş yıldız ekmiş olabilir. Ancak göğe bakınca, o yıldızlardan biri eksik.
Belki gelecek dönem, o eksik yıldız da hak ettiği yere ulaşır.
Çünkü zafer sırf kazanmak değildir; nerede kazandığındır. Ve bazen, hatırlanacak olan sırf zafer değil, nerede kaybettiğindir.
