Fenerbahçe’yi şampiyonluktan eden 3 nedeni ilk kez açıkladı
Fenerbahçe 2024/25 dönemine sadece flaş transferlerle değil, büyük bir hayalle başladı. O hayalin ismi Jose Mourinho’ydu. Yalnızca bir teknik yönetici değil, birebir vakitte bir efsane, bir meydan okuma, geçmişin karanlık aynasına tutulan bir ışıktı. Lakin tıpkı antik tragedyalarda olduğu üzere, yüksekten kurulan her cümle, eninde sonunda yere çarpar. Ve bu dönem, Fenerbahçe için o çarpışmanın yankısıydı.
ŞAMPİYONLUK KAÇTI, KUPALAR UZAK KALDI
Lig boyunca vakit zaman bir parladı, bir söndü. Bazen rakiplerin oyununu dağıttı, kimi vakit ise kendi içinde esip durdu. 34 haftada 26 galibiyet, 6 beraberlik, yalnızca 3 yenilgi… Kağıt üzerinde parlak, fakat tabelaya değil kalbe kazınan bir yarışta, ipi Galatasaray göğüsledi. Zira bazen kazananlar istatistikler değil, iradedir. Ve Fenerbahçe, en çok da kendini yenemedi. Derbilerde sessizdi, dişli rakipler karşısında sessiz. Türkiye Kupası’nda Galatasaray’a elendi, Avrupa’da yol bir sefer daha yarıda kaldı. Ne Mourinho’nun geçmişteki zaferleri, ne de takımın isim isim kalitesi bu yazgısı değiştirmeye yetti.
YILDIZLARIN KARNESİ
Edin Dzeko: Tecrübesiyle ayakta kaldı lakin birçok vakit gölgede yürüdü. Parladığı değil, sustuğu anlarla hatırlandı.
Dusan Tadic: Kimi vakit gösteri, lakin büyük sahnelerde bir boş sandalye üzereydi.
Sebastian Szymanski: Bir yıldız üzere doğdu, fakat gökyüzünden çabuk düştü. “Keşke daima o denli kalsaydı,” dedirtti.
İrfan Can Kahveci: Bazen bir senfoniyi yöneten maestro, bazen orkestrada kaybolmuş bir nota.
Fred: Çaba etti, ancak gayret bazen yalnızca bir ritimdir; melodi olmayınca kulağa çarpmaz.
En-Nesyri: Çizgiler ortasında kaldı. Ne yıldızlaştı, ne büsbütün kayboldu; ortada bir yerde takılı kaldı.
Skriniar: En isabetli transferdi. Tam nokta atışı. Gelir gelmez savunmayı toparladı.
Talisca: Geç form tuttu, sonra alana deneyimini ve tekniğini koydu lakin artık amaçtan kopulmuştu.
DUYGUSUZ FUTBOL
Mourinho, Fenerbahçe’ye geldiğinde sırf bir hoca değildi, bir ihtimaldi, bir umut sembolüydü. Lakin her ihtimalin içinde bâtın bir risk vardır. O risk, beklentiydi. Ve beklenti, bazen yük olur. Mourinho’nun temkini vakitle kaygıya dönüştü. Yürek yerini hesaplara, sezgi yerini sistemlere bıraktı. Disiplin vardı, fakat o disiplin bazen zincire dönüştü. Grup alanda duygusuzdu. Oyunu kazanmanın değil, hissetmenin estetiği eksikti. Ve en değerlisi, istikrar… Neredeyse her maç farklı bir 11. Her yeni başlangıç, yarım kalan bir öyküydü.
AVRUPA’DA HAYAL KIRIKLIĞI
Konferans Ligi’nde çeyrek final… Bir ışık yanar üzere oldu. Lakin o ışık, tekrar kendi gölgesinde söndü. Avrupa, Fenerbahçe için bir fetih alanı değil, bir yüzleşme aynasıydı. O aynada görülen ise parçalanmış bir bütün, yarım kalmış bir yazgıydı.
Taraftar bu dönem iki başka Fenerbahçe izledi: Biri, rakiplerine kaygı salan bir kudret. Başkası, kritik anlarda sis üzere dağılan bir gölge. Bu ikilik, dönemin ruhunu özetliyordu: Güç vardı fakat istikamet eksikti.
SEZONUN ÖZETİ
Fenerbahçe bu dönemi sırf puan farkıyla değil, bir anlatı eksikliğiyle kaybetti. Galatasaray alana bir destan serdi; Fenerbahçe ise soğuk bir denklem çözdü. Meğer futbol, ne yalnızca sayıdır ne de sırf strateji. Bazen bir çalımdır bahtı değiştiren, bazen bir yürek vuruşudur tarihi yazan.
Fenerbahçe’nin kıssası, yaşlanmış ayakların, ağır akan dakikaların ve bir türlü tutmayan kimyanın gölgesinde kaldı. İstikrar, bu dönem da sarı lacivertlilere uğramadı. Bilhassa büyük maçlarda ortaya çıkan dirençsizlik, ekibin hayalini yıkan en bariz kırılma noktasıydı.
Ve elbette Galatasaray… Sahip olduğu daha genç, daha derin ve daha oturmuş takımıyla sadece puan değil, ruhsal üstünlüğü de elinde tuttu. Fenerbahçe gayret etti, direndi, denedi lakin bu dönem da kıssayı yazan taraf olmadı.
