Fenerbahçe maçı bitti bazı gerçekler ortaya çıktı. Bir zamanlar dağları deliyordu

Lider Galatasaray’ın haftalar sonra yaşadığı 2 puanlık kayıp, Fenerbahçe için altın tepside sunulmuş bir fırsattı.

Adana Demirspor’u mağlup etmesi halinde puan farkını 6’ya düşürecek, şampiyonluk umutlarını tekrar alevlendirecekti. Üstelik karşısındaki rakip, ligin tabanına demir atmış, var olma uğraşına tutunmaya çalışıyordu. Bu yüzden bu maç Fenerbahçe için yeni bir başlangıcın startı üzereydi.

Mourinho, son iki maçta denediği “üçlü savunma ve çift santrafor” formasyonuyla ekibini alana sürmüş, kağıt üzerinde hamle gücü yüksek bir oyun planı sergilemişti. Kâğıt üzerindeki bu senaryoya bakıldığında, Fenerbahçe için kolay geçmesi beklenen bir çabaydı.

Ne beklersiniz?

Elbette maça fırtına üzere başlayacak, bıkmadan, usanmadan rakip kaleyi ablukaya alarak, daima gol arayacak bir Fenerbahçe.
Bekleyenler yanıldı.

Fenerbahçe tekrar ağır, tekrar vasat, yeniden zevk vermeyen bir futbolla birinci 45 dakikayı boşa harcadı.

Ne orta saha boğuştu, ne kanatlar çalıştı. Baş golleriyle tanınan iki santrafor Dzeko ile En Neysri’ye havadan tek bir top gelmemesi sahiden düşündürücüydü.

Fred’in direkten dönen şutu da olmasa devre tam bir konum yoksuluydu.

Üstelik Adana Demirspor’un 33.dakikada kontratakla yakaladığı konumu Ali Yavuz değerlendirse, Fenerbahçe’nin soyunma odalarına yenik gitmesi içten bile değildi.

Mourinho ikinci yarıya Osayi Samuel ve Çağlar’ı oyuna alarak başladı. Bu değişikler gruba biraz can verdi. 56’ncı dakikada Yusuf Barası kırmızı kart görerek Adana Demirspor’u 10 kişi bırakınca, artık sahanın tek yargıcının Fenerbahçe olması bekleniyordu.

Ama yeniden olmadı. Mourinho nihayet baştan alanda olması gereken başkan Tadic’i oyuna aldı.

Tadic oyuna girer girmez En Neysri’ye o denli hoş bir gol attırdı ki, alkışlamamak elde değildi. Birebir Tadic iki dakika sonra tekrar En Neysri’ye bir gol daha attırarak, kendisini 67 dakika yedek kulübesine oturtana manalı bir bildiri verdi.

Kimse rotasyon savunmasına, Lyonn maçı var mazeretine sığınmasın.

Tadic Fenerbahçe’nin saha içindeki önderi. Bu futbolcular haftalardır onunla oynamaya, onunla atağa çıkarmaya alıştı.

Son Konya maçında da sahanın yıldızı değil miydi?

Tadic sakat olmadığı sürece yedek kulübesinde oturmaz, onbirde oynar.

Tadic’in En Nesyri’ye 2 gol attırmasından sonra esasen 10 kişi olan Adana Demirspor’un gardı güzelce düştü. Akabinde Dzeko ve Cenk Tosun’un golleri skoru belirledi.

Fenerbahçe maçı 4-0 üzere farklı bir skorla kazandı ve Galatasaray ile puan farkını 6’ya indirdi.
Ama ya oynadığı futbol?

Evet kazanan her vakit haklıdır lakin aslolan kazanılan maçlarda gerçeği görmek, gerekirse özeleştiriye yapmak değil midir?

Adana Demirspor 10 kişi kalana kadar alanda Fenerbahçe ismine artı ne vardı, biri söyleyebilir mi?
VAR tarafından iptal edilen iki gole yanlış karar diyebilmek için fanatizmin doruklarına çıkmak gerek.
Artık kimi gerçekleri görmek gerek.

Bir vakitler dağları delen Mourinho, bugün o dağların yankısıyla sessizliğe gömülmüş bir portre çiziyor. Portekizli teknik adam, geçmiş muvaffakiyetlerinin gölgesinde kalmak yerine yeni zaferler için Fenerbahçe’nin başına getirildi.

Ancak bu haliyle bir çeşit nostaljik sakinlik ve tükenmişlik hissi veriyor.

Eğer bu ruh halinden sıyrılmazsa, korkarım Fenerbahçe’yi tüketecek.

Çünkü bu futbol Galatasaray’ın gerisinde ve şampiyonluğu getirecek seviyede değil.