CHP’deki sivrisinekler!

Size de olmuştur herhalde. Birtakım ünlü unvanlı insanlara bakıp “neden orada” diye düşünürsünüz. Başbakanlık, hatta cumhurbaşkanlığı yaparlar.. Milyonların yazgısıyla kumar oynarlar.. Milyonlar da onların karşısında “liderimiz” diye ceketinin düğmelerini ilikler.

Bazı ün ve unvan peşindeki beşerler da “neden oradaki ben değilim” diye düşünür. Düşüne düşüne hayalini gerçek zannetmeye başlar. Ego balonu çok şişmekten patlayıncaya kadar..
Berhan Şimşek ikincilerden.
CHP genel başkanlığına adaylığını koymaya kalkması öteki nasıl açıklanır, bilmiyorum. 19 Mart’taki İmamoğlu’na kumpas sürecinin başlamasından bu yana, toplumsal medyasına baktım da, Kemal Kılıçdaroğlu’na hürmetlerini sunmaktan öteki bir paylaşımı yok.
Pardon, bir de şu var
Kurultay arifesinde X paylaşımı:

19 Mart’tan bu yana İmamoğlu’nun yanı sıra tüm takımı.. Yüzlerce üniversite öğrencisi cezaevine atıldı.. Meslektaşları ya gözaltına alındı ya da işlerinden oldu.. Lakin Berhan incinmiş.. O denli mi!
Berhan’ı Medya Mahallesi programımın başından bu yana tanırım. Sık sık -nedense benden yalnızca 8 yaş küçük olduğu halde- “anacığım” diye telefon ederdi ve konuşmamız programıma “davet” ile noktalanırdı.

O kadar uygundu yani aramız!! Tekrar de ağır cezada yargılandığım davada, ne Adliye’de ortaya çıktı.. Ne de telefon etti..
Şaşırmadım, üzülmedim elbette.
Bu yazının münasebetleri ortasında da bu özel nota dair rastgele bir duygusal reaksiyon yok.
Amacım, siyasetin fotoğrafını çekmek.

Uzun yıllar önceydi. Baykal şimdi hayatta ve CHP’nin başındaydı. Ben de Kanal D Haber Merkezi’nin başında.
Ankara’ya Meclis’teki çok özel, kritik bir görüşmeyi izlemek üzere gitmiştim. Bahis, 12 Eylül referandumu idi.
Oylama sonunda tam çıkıyorum, yanıma çok evvelden tanıdığım bir milletvekili geldi. Burnundan soluyordu. Nereye gittiğimi sordu. “Otele” dedim. “Ben de geleyim, lobide oturup biraz dertleşelim” dedi.
Dertleştik.
Söylediği özetle şuydu: “Tamam, AKP’nin temel gayesini anlıyorum. Ancak en azından 12 Eylül’e karşı tarihe not düşmek ismine kabul ettiğimizi belirterek ‘evet’ demeliydik. 12 Eylül’de o kadar ağır eziyet görmüş biri olarak bunun eksikliğini yaşıyorum..”
Çok haklıydı. Bunu ona da söyledim. Sonra sordum:

“Yapamazdım” dedi, “siyasi hayatım biterdi.”
“İyi de.. Şayet bu kadarını bile yapamıyorsan siyasetin, milletvekilliğinin ne ehemmiyeti var?”
Karşılığında aldığım cevaba o kadar şaşırdım ki, karşılık bile veremedim:
“Öyle deme.. Çok büyük avantajları var..”
Ardından saymaya başladı.
Hastane masraflarının karşılanması..
Uçakla seyahat imkanları..
Otel vs masraflarda sıfır harcama..
YİĞİDİM ASLANIM saydıkça saydı.
Ben de şaştıkça şaştım. Bunları sıralayacak kadar kıymetli bulmasından çok, lisana getirecek kadar şuursuz olmasına.. Utanmamasına!
Berhan’dan değil, bir tipolojiden kelam ediyorum.
Komik duruma düşmekten kelam ediyorum.

Bu sefer 1983’ten bir anı çıktı geldi:
Güneş Gazetesi’nde çalışıyorum. Türkiye için heyecanlı bir gündem oluşturan hoşluk müsabakasında Sevinç Erberk birinci seçilmiş.. O günler.. Artık konusunu hatırlamadığım bir davet için kokteyl veriliyor. Ben gitmek istemiyorum. Zira çalışmaktan darmadağın haldeyim. Saç baş.. Kıyafet.. Bırakın kokteyli, en fazla gazetenin karanlık odasına uygunum!
Ama arkadaşlar o kadar ısrar etti ki gittim. Sonunda adettendir, fotoğraf çekilecek. Kalabalık bir erkek sırasında biz iki bayan yanyana ortada yer aldık.
Zaten upuzun uzunluğu, başındaki şapkayla daha da uzamış.. Ayrıyeten.. Söylemeye gerek yok: Türkiye Güzeli!
Bazen durum sizi kışkırtır ya! Ben de niyeyse, döndüm kadıncağıza: “İyi ki şapka giymişsiniz, fotoğraf altını yazarken isminizin yanına parantez içinde ‘Türkiye hoşu Sevinç Erberk şapkalı’ diye ekleyebiliriz.”
Yüzünün sözünü unutamam. “Nasıl bu türlü bir hadsizlik yapabiliyor” yansısı, ağzını açmasa bile alnından altyazıyla akıyordu adeta.

Kıssadan pay: Kendini bilmek fazilettir.
Diyelim ki aynaya baka baka haddini aştın. “Her şey olabileceğini” sandın. Gereğini yapacaksın.
Bu kadar gergin bir ortamda Özgür Özel’in karşısına çıkıp “partinin kapılarını kayyuma açtınız” diye suçlama getirecek.. Çaba ruhuna halel getirdiğini tez edecektin de.. “Nasıl genel lider olunur”a dört dörtlük örnek olmayı vaat edecektin de.. Ne yapman gerektiğini mi bilemeyecektin!!
30 SANİYE geç kaldı diye üniversite imtihanına giremeyip hayatının akışı değişen gençleri hatırlayıp 5 DAKİKA geç kalma lüksünün olamayacağını düşünemedin mi..
Kaldı ki, diyelim yapılan yanlıştı. Hesabını Divan kurulu yerine, onlarca kameranın önünde Özgür Özel’e sormayacaktın. Bugünkü gazetelerin birinci sayfalarına -ayna karşısında çalışılmış duygusu uyandıran- Özgür Özel’le itişme taklidi fotoğrafını vermeyecektin. Hele hele, her gün partin hakkında “YALAN RAPORU” haline dönen a Haber’e asla konuşmayacaktın.
Aslında, en başta sinema oyunculuğundan şaşmayacaktın.
Hayattan ne umuyorsun, bekliyorsun bilmiyorum. Evet, yıllar evvel o milletvekilinin itiraf ettiği üzere vekil olmanın acayip getirileri var.
Özellikle bu dönemde, AKP saltanatında.
Oysa bak!
Ne Mehmet Ali Çelebi, ne Hulki Cevizoğlu emireri olmaktan öteye gidebildi.
Deniz Gezmiş rolü oynamaktan, bugün, onu darağacına gönderenlerin mirasçıları tarafından alkışlanmaya.. Bedel miydi!
Genel lider seçilebileceğini düşündüğünü sanmıyorum.
Aday olup kürsüye çıkmanın, fark edilmek ve bir sonraki seçim için geleceğe yatırım yapmaktan öte gayesi olamayacağını bilecek kadar çok şey gördüm geçirdim.
Aslında özel ve bu kadar uzun bir yazıyı hakkettiğini de düşünmüyorum. Ancak bazen tarihe not düşmek gerekiyor.
Zira artık siyahla beyazın ayrıştığı.. Hepimizin “KİMİN YANINDA” olduğumuzu bilmek ve göstermek zorunda olduğumuz bir seyahatteyiz.
İYİLER GÜZELLERLE yani!
Kalanı vızıltı!!

NOT: TRUMP DÜNYAYI ATEŞE ATIYOR. GLOBAL PİYASALARDAN BÖLGEMİZDEKİ TEHLİKELİ TANSİYONA.. VE ERDOĞAN’IN ÇARESİZLİĞİNE.. YARIN BAKARIZ. BUGÜN “ŞAİBELİ KURULTAY” KUMPASINI YIKAN CHP HARİKULÂDE KURULTAYINI YAZMAK İSTEDİM.