Polisin sessiz çığlığı: İmdat diyorlar, duyan yok!
Bazı sabahlar vardır… İçinizde tanım edemediğiniz bir huzursuzlukla uyanırsınız. Telefon ekranında düşen birinci haberle yutkunursunuz:
“Bir polis daha hayatına son verdi.”
Giderek artan bu “haberler” artık yalnızca birer ferdi hadise değil. Bunlar; devletin en temel yapı taşını oluşturan, sokakta güvenliğimizi sağlayan insanların sessiz çığlığıdır. Ve bu çığlık ne yazık ki, yıllardır sistematik olarak bastırılıyor.
Polislik: Bir Meslek Değil, Bir Adanmışlık Dramı
Polislik Türkiye’de sadece bir meslek değil; geceyle gündüzün, aileyle vazife ortası çizginin silindiği bir hayat biçimi. Polis; toplumun güvenliği için kendi hayatını, sıhhatini ve ailesini geri plana atmak zorunda bırakılan kişidir.
Bu meslek seçilirken yapılan ruhsal, fizikî testler, çalışanın vazifesine ne kadar hazır olduğunu deliller. Lakin sıkıntı şu: Devlet, vazifeye hazır olan işçi için sanki gereğince sağlıklı bir çalışma ortamı sunuyor mu?
İstatistikler Uyarıyor: Bu Teşkilat Yıpranıyor
Son 35 yılda 1.311 polis, intihar ederek hayatına son verdi.
Sadece 2021’de bu sayı 108.
2025’in birinci yarısında bile sayı şimdiden 38’e ulaştı.
Bir rapora nazaran:
Polislerin %75’i mesleklerinin psikolojilerini tahrip ettiğini söylüyor.
%74’ü aile hayatlarının büyük ziyan gördüğünü beyan ediyor.
Ortalama ömür: Türkiye geneli 73,8 yıl. Polislerde 55’e kadar düşüyor.
Bu tablo yalnızca dramatik değil, devletin en kritik güvenlik organının yıprandığını gösteren acı bir resmi kayıttır.
Mobing: Yasal Hakkın Üzerine Gölge Düşüren Sistematiktir
Mobbing, sadece ruhsal bir zorbalık değil; iş garantisini tehdit eden bir denetim sistemidir.
Polis okullarında başlayan şu kelamla başlar her şey:
“Mesleğiniz pamuk ipliğine bağlı. Amirinizin iki dudağı arasında…”
Bu anlayış, anayasa ve maddelerin tanımadığı, büsbütün şahsî keyfiyete dayalı bir hiyerarşi doğurur. Şikâyet eden değil, ses çıkaran değil; susup katlanan makbul işçi olur.
Oysa Anayasa’nın 18. unsuru ne der?
“Angarya yasaktır.”
Bu karar, kamu çalışanı için de geçerlidir ve polisin ek misyonlara insanüstü bir tempoyla çağrılması bu karara açıkça alışılmamıştır.
2025 yılında atamalarda getirilen puan sistemiyle birlikte büyük haksızlıklar meydana geldi. İstanbul, Ankara üzere büyükşehirlere yapılan atamalarda adaletsizlik yaşandığını düşünen çalışanlar, mahkemeye başvurarak hukuksal önlemler talep ediyor. Birinci tercihlerine İstanbul’u yazan birtakım polisler atanamazken, 54. ve 55. sıradaki tercihlere atama yapılan örnekler bulunuyor.
Vardiya Rejimi: Fizikî Tükeniş, Ailevi Çöküş
12/12, 12/24, çakma 12/36 üzere çalışma sistemleri, insan fizyolojisine uygun değildir. Polis memurları birçok vakit 15–16 saat çalıştırılıyor, akabinde 2 saat dinlenmeyle tekrar misyona çağrılıyor.
657 Sayılı Devlet Memurları Kanunu’na nazaran memurun haftalık mesai mühleti 40 saattir.
Polislerin gerçekteki haftalık mesaisi: 60 saat ve üzeri.
Aylık mesai: 240 saati geçiyor.
Bu kadar yüksek mesaiye karşın;
Saatlik fiyat ödenmiyor.
Fazla mesai olarak görünen kalem “tazminat” olarak sabitlenmiş.
Yorgunluk ve aile hayatı adeta yok sayılmış.
Anayasa’nın 55. unsuru açık:
Ama bu husus de polisler için uygulanmıyor.
Sosyal Güvenlik Sistemi Polis İçin Ne Kadar İnançlı?
Polisler çalışırken aldığı maaşın %40-50’sine düşen bir emekli maaşıyla yaşamaya çalışıyor.
Aile yardımı yok.
Görevdeyken ödenen Emniyet Hizmetleri Tazminatı emeklilikte kesiliyor.
POLSAN kesintisi emeklilikte dezavantaja dönüşebiliyor.
Emekli polis, geçinmek için sokaklardan kağıt topluyor, bekçilik yapıyor.
Oysa toplumsal güvenlik sistemi, çalışanın sadece iş hayatında değil, emekliliğinde de insanca yaşamasını teminat altına almalı.
Bugün bu garanti polis için yok.
İkinci Şark: Vazifesi Değil, Ailesi Taşıyamıyor
Emekliliğine iki yıl kalmış, çocukları üniversiteye hazırlanan, eşi özel bölümde çalışan bir polis memuruna şark vazifesi çıkıyor. Sonuç:
Evlilikler sarsılıyor, boşanma artıyor.
Eğitim aksıyor.
Emekli olmak zorunda kalanlar, birikimsiz bırakılıyor.
İkinci şark mecburiliği artık bir ceza biçimine dönüşmüş durumda.
Ücret İstikrarı: Enflasyon Karşısında Erimiş Bir Onur
Yeni başlayan polis maaşı: 54.800 TL
10 yıllık işçi: 60.000 TL
22 yılını devirmiş polis: 62.000 TL
Aynı ülkede belediye çalışanının maaşı ortalama 90-100 bin TL.
Aradaki fark yalnızca fiyat farkı değil, sendikal örgütlülük farkı.
Polislerin sendika kurma ve toplu kontrat hakkı olmadığı için; başka kamu çalışanlarının kazandığı 347 ek kalemin hiçbiri polis memurlarına yansımadı.
Çözüm Teklifleri: Bir Güvenlik Islahatı Zamanı
Polislerin problemleri çözülmeden, kamu güvenliği güçlenemez.
Devletin otoritesi, lakin çalışanlarının haklarını koruyarak meşruiyet kazanır.
Bu kapsamda:
Anayasa’nın 18. ve 55. unsurları uygulanmalı.
Çalışma müddeti haftalık 40 saatle sonlandırılmalı.
Fazla mesai saat başı ödenmeli yahut 8 saate 1 gün müsaade verilmeli.
3600 ek gösterge tüm işçiye koşulsuz verilmeli.
Emeklilikte aile yardımı ve tazminatlar korunmalı.
Sosyal güvenlik sistemi polis için güçlendirilmeli.
Amir mobbingine karşı bağımsız kontrol sistemi kurulmalı.
Sendika hakkı anayasal çerçevede tanınmalı.
Sadece Polis İçin Değil, Toplumun Huzuru İçin
Bu yazım bir davettir.
Sokakta size gülümseyen o polis memuru, akşam meskenine gittiğinde borçlarını düşünüyor.
Sabah nöbetinden çıkan, annesini hastaneye götüremiyor.
Çocuğu “Baba hafta sonu parka gidelim” dediğinde, “Ek misyonum var” diyor.
Bu bir ülkenin polisi için mukadderat olmamalı.
Çünkü o, sırf kamu çalışanı değil; adaletin birinci kapısı, milletin huzurunun son kalesidir.
Ve artık o kapıdan bir ses yükseliyor:
“İmdat!”
Duyan var mı?
