Fenerbahçe lige havlu attı: Tek sorumlusunu açıkladı
Fenerbahçe havlu attı.
Şampiyonluk yeniden öteki bir bahara kaldı.
Bunun sorumlusu Mourinho’dur.
Portekizli Kadıköy’deki trajedinin baş kahramanıdır.
Oysa maçın banko favorisiydi Fenerbahçe. Kayserispor alana tam 9 eksikle çıkmıştı; bugüne kadar attıkları 35 golün 17’sine imza atan isimler takımda yoktu. En değerli kozu Cardoso bile alanda değildi.
Sarı-lacivertli tribünler sonucu garanti, rahat bir maç izlemeyi umuyordu. Lakin Mourinho üzere öngörülemeyen bir akıl varsa, işler asla düz çizgide ilerlemez.
Portekizli teknik adam tekrar o ince çizgide yürümekte ısrarlıydı: Dahilik mi, meczupluk mi? Kadronun en formda iki ismi Kostic ve Oğuz kulübede otururken, aylar sonra takıma giren Diego Carlos alandaydı. Yalnızca 2 maçta forma giymiş Brezilyalı stoperin düzgünleşir iyileşmez direkt birinci onbirde yer alması düşündürücüydü. Bazen isimler değil, alışkanlıklar takım kurar. Evvelki maçlarda beklentileri pek karşılayamayan Tadic ve En Neysri’ye bir sefer daha gol yükü verildi. Halbuki bu tercihlerin hem defansta açıklar yaratacağı, hem de Kayserispor’un sıkı savunmasını aşmakta zorlanacağı en baştan belirliydi. Bunu görmek için futbol otoritesi olmaya da gerek yoktu.
Nitekim maç başlar başlamaz bu tasalar boşa çıkmadı. Kayserispor, birinci atağında Skinner’in kusurundan, Carlos’un kademeye girmemesinden faydalandı, Ramazan’la öne geçti. Bu gol, banko sanılan maçın kolay geçmeyeceği ilanıydı. Kayserispor öne geçtikten sonra o denli kapandı ki, açmak için yalnızca kanatlardan değil, yerden ve merkezden yaratıcılık gerekiyordu. Lakin birinci yarıda Maximin’in soldan içeri sızma uğraşları dışında o yaratıcılık yoktu.
Fenerbahçe, birinci yarıda rakip kaleci Bilal’in yanılgısını affetmeyen Talisca sayesinde beraberliği yakalayabildi. O gol olmasa, devreye eşitlikle girip giremeyeceği bile meçhuldü. Birinci 45 dakikada Tadic-En Neysri kurgusunun gereğince üretken olmadığı da net biçimde ortaya çıktı. Tadic yalnızca bir sefer Neysri’yi topla buluşturabildi; o durumda da Faslı forvet bomboş kale yerine, topu auta gönderdi. En Neysri’nin birinci yarıdaki tek kayda kıymet hareketi ise direkten dönen baş şutuydu.
İkinci yarının başında da Kayserispor’un Nazon ile tekrar öne geçtiği golde, Fenerbahçe’nin savunma kurgusunun ne kadar yanlışlı olduğu bir kere daha ortaya çıktı. O konumda Nazon’u tutmakla misyonlu Diego Carlos yalnızca topun ağlara gitmesini izledi.
Mourinho, savunmadaki açıkları ve gol yollarındaki kısırlığı lakin 50’nci dakikada görebildi ve evvel Diego Carlos’u çıkarıp Dzeko’yu oyuna aldı. Akabinde Kostic ve Oğuz’u tıpkı anda alana sürdü. Halbuki bu isimlerin maçın başında takımda olması gerekmez miydi? Strateji bazen ileri görüş değil, yanlışsız vakitte yanlışsız gözle bakmaktır. Bu değişikliklerle Fenerbahçe hakikat oynamaya başladı ve 64’üncü dakikada sahanın en düzgünü olan Maximin ile beraberliği sağladı.
Ardından kanatların devreye girmesi ve ön alan baskısıyla oluşan ataklar 79 dakikada penaltıyı getirdi ve Talisca tek vuruşu boşa harcamadı.
Ama geç kalan atılımların bedeli ağır olur.
Kayserispor uzatmada bir süratli atakla Talha’nın golüyle yalnızca Fenerbahçe’nin ipini çekmedi, Galatasaray’ın şampiyonluğunu adeta ilan etti:3-3
Ligin bitimine 6 hafta var ve Galatasaray 5 puan önde.
Evet, futbolda her sonuç mümkün ve
kalan 6 haftada Galatasaray puan kaybedebilir. Lakin asıl soru şu.
Fenerbahçe, Mourinho’nun meczupluk ile dahilik ortasında seyrettiği o ince ipte dengeyi koruyarak yürüyebilecek mi?
İmkansız.
Çünkü Mourinho yalnızca rakibe karşı değil, bazen şahsen kendi zekâsına karşı oynuyor. O garanti oynamayı değil, bilinmeze yürek etmeyi seviyor. Stratejisini satranç tahtasında değil, Dostoyevski’nin rulet masasındaki o kadim tansiyonda kuruyor. Kazanırsa dâhi, kaybederse mecnun. Lakin bu iki sıfat ortasında bir üçüncü hal daha var: trajedi kahramanı.
Fenerbahçe ismine bu trajedinin ismi Mourinho’dur.
Geçmiş olsun.
