Vefa, insanın en hoş faziletlerinden biri. Hele ki bu fazilet, yıllarını bir kulübe adamış, her zaferde terini akıtmış bir futbolcunun hakkıysa, o vakit bu vefa çok daha manalı. Fernando Muslera, sadece bir kaleci değil, Galatasaray tarihine ismini altın harflerle yazdırmış bir efsane.

Düşünün, 14 yıl… Bir atletin mesleğinde, bir insanın ömründe 14 yılda ne çok şey değişir. Lakin Muslera, her seferinde Sarı Kırmızı formayı sırtına geçirip gayret etmeye devam etti. Ayağı kırıldı, kolu çıktı, ancak o, her kezinde sahanın çimlerine Galatasaray armasını temsil etmenin onuruyla çıktı.
Nice kupalar kaldırdı, birçok maçlar kurtardı, kaç sevince ve gözyaşına ortak oldu. Ligde 428 maça çıktı, 7 şampiyonlukta imzası var.

Elbette kusurlar yaptı. Kusurlar, insan olmanın bir modülü. Lakin unutulmamalı ki onun kurtarışları, taraftarın kalbini ferahlatan sayısız anda yankılandı. Galatasaray’ın bu sezonki namağlup yürüyüşünde de Muslera’nın alın teri çok.

Ama futbol, bazen ne acıdır ki vefasız bir oyun olur. Bir gün kahraman olduğun yerde, sonraki gün yanlışlarınla yargılanırsın. Dinamo Kiev maçında Muslera’ya reaksiyon gösterenler, Galatasaray’a kaç zaferler yazdıran kendi kaptanının geçmişine, emeğine sırt çevirdi.
Nerede o “Muslera gülsün, dünya gülsün” diyen tribünler?
Nerede vefa, nerede sadakat?

Vefa, Galatasaray’ın ruhunda, tarihine damga vuran isimlere gösterilmesi gereken bir borçtur. Muslera, sadece kurtardığı toplarla değil, aidiyetiyle, gayretiyle Galatasaray’a hizmet etti, hala ediyor. Bugün onu yuhlayanlar, yarın yokluğunda nasıl bir efsaneyi kaybettiklerini anlayacaklar. Lakin o gün geldiğinde, vefa tahminen çoktan unutulmuş olacak.
Galatasaraylı olmak, bir arma sevdasıdır. O sevda, Muslera üzere yürekleri unutturmamalıdır.